Барадулін вярнуўся ў крэўную зямлю. Паэта пахавалі побач з маці ва Ушачах
5 марта 2014 в 1:08
Татьяна Матвеева / фото: Игорь Матвеев, TUT.BY
Падчас развітання з Рыгорам Барадуліным каля яго роднай хаты ва Ушачах зусім па-веснавому грэла сонца. Падчас адпявання на могілках яно заходзіла,
хавалася за небакрай. Ніхто - ні людзі, ні неба, ні зямля - не верылі, што сонца беларускай паэзіі больш няма.
На развітанне з выбітным земляком - народным паэтам Беларусі Рыгорам Барадуліным - ушачане пачалі прыходзіць яшчэ за дзве з паловай гадзіны да таго,
як з Мінска прыехаў жалобны катафалк. Людзі збіраліся купкамі на роднай вуліцы дзядзькі Рыгора - Школьнай. Тут, пад старымі ліпамі і бярозай,
знаходзіцца лецішча, куды паэт прыязджаў штолета. У райцэнтры, бадай, няма ніводнага, хто не чуў бы гэтага імя. Таму людзей прышло багата.
Мужчыны і жанчыны ціха гутараць паміж сабой, узгадваюць, якім чалавекам быў іхні зямляк - шчырым, гасцінным, простым, працавітым, вельмі адкрытым.
Калі папросіш, то чытаюць ягоныя вершы. Найчасцей, канешне ж, дэкламуюць "Трэба дома бываць часцей".
У залежнасці ад ступені знаёмства з ім ушачане называюць Барадуліна "наш Грыша", "дзядзька Рыгор", "Рыгор Іванавіч".
Але ў голасе ці ў вачах амаль кожнага, з кім давялося гутарыць, - слёзы. "Ой, жалка Грышу, як жа жалка..." - плача нейкая бабулька.
Блізу пяці вечара каля дома на Школьнай, 6 спыняецца катафалк. Труну ставяць ля ганка хаты. Удава Валянціна Міхайлаўна ціха кажа:
"Ну вось, Грышачка, і прывезлі цябе дадому..." Сярод тых, хто выказвае ёй спачуванне, - сястра Васіля Быкава Валянціна Уладзіміраўна,
якая жыве ў вёсцы Ваўчо пад Ушачамі.
Развітваліся з дзядзькам Рыгорам пад бацькавым вязам - дрэва яшчэ перад вайной пасадзіў Іван Рыгоравіч Барадулін.
А бярозу на падворку пасадзіў ужо сам паэт - калі памерла яго бабуля Малання.