мест. Селище
Костёл Св. Вероники и кляштор бернардинцев

Галоўны фасад. Фрагмэнт

Киселёв Ростислав.

Уладзімер Ткачэнка

мест. Селище
Костёл Св. Вероники и кляштор бернардинцев

мест. Селище
Фольварк

мест. Селище
Фольварк

radziwill.by

д. Череповщина

Усадебно-парковый комплекс Малиновских

Мікола Рудакоўскі

д. Череповщина
Усадебно-парковый комплекс Малиновских

Міхась Баўтовіч

д. Череповщина
Усадебно-парковый комплекс Малиновских

Интерьер, лестница

radziwill.by

Міхась Баўтовіч

Міхась Баўтовіч

д. Череповщина
Усадебно-парковый комплекс Малиновских

Міхась Баўтовіч

У прошлым траўні нейкія боўдзілы спалілі закінуты будынак сядзібы Маліноўскіх у Чарапоўшчыне. У размове аб былых гаспадарах маёнтку нехта прыгадаў, што па чутках апошні уласьнік удзельнічаў у супрацьмаскальскім паўстаньні 1863-64 гадоў. Пашчыравалі крыху, панапружвалі віленскіх знаёмых, дазналіся шмат цікавага. У прыватнасьці, з кнігі успамінаў Грасільды Маліноускай, што уяўляе сабой нешта сярэдняе паміж дзёньнікам і мемуаарамі.
Сапраўды, апошнім уладальнікам Чарапоўшчыны, чыімі усілкамі сядзіба дасягнула значнага росквіту і ператварылася у культурны цэнтр Ушаччыны, быў Уладзімір Ігнацевіч Маліноўскі – амніставаны інсургент, удзельнік г.з. “styczniowego” паўстаньня. Пасьля разгрому паўстанцкага аддзелу Дмахоўскага Уладзімір нейкі час хаваўся на Ушаччыне ды Лепельшчыне, потым з дапамогай радні і знаёмых здолеў эміграваць у Эўропу. Амністыя дазволіла яму вярнуцца на радзіму, і ён разпачаў сваю фатаграфічную справу у Рызе і Вільні. Трэба разумець, у тым бізнэсе Уладзімір дасягнуў посьпеху, бо праз пэўны час здолеў выкупіць маёнтак Чарапоўшчыну, што быў секвестраваны уладамі за удзел сям’і у паўстаньні. Практычна да 1917 года у сядзібе віравала жыцьцё: працавала школа для сялянскіх дзяцей, якой кіравала пані Грасільда; адбываліся тэатралізаваныя пастаноўкі і літаратурныя вечарыны з удзелам вялікай радні Маліноўскіх, іх суседзяў ды шматлікіх гасьцей.
Згодна успамінаў пані Грасільды маёнтак Чарапоўшчына быў набыты яе бацькамі – Ігнацем Людвікавічам і Канкордзіяй з Ганышаў Маліноўскімі недзе паміж 1833 і 1835 годам. Да той пары сям’я арэндавала засьценак у Залесьсі, што належыў Пётру Абрампальскаму. Маці Канкордзіі – Калета, паходзіла з заможнага роду Пушкевічаў, аднак чамусьці у яе не склаліся адносіны з дачкой, таму ў пасаг тая не атрымала нічога. Маліноўскія паходзілі з радавітай але не вельмі заможнай шляхты, адпаведна набыты маёнтак Чарапоўшчына налічваў усяго 12 дзесяцін зямлі.
З сядзібай Маліноўскіх зьвязаныя лёсы такіх вядомых у свой час асобаў, як Уладзіслаў Дзівульскі – рэктар універсітэту Стэфана Баторыя у Вільні, Антоні Вівульскі – скульптар, аўтар помніка Грунвальдскай перамозе ў Кракаве і славутых “Трох крыжоў” у Вільні. З Чарапоўшчынай таксама зьвязаны лёс аднаго з водцаў паўстаньня 1863-64 гг. на Віцебшчыне – Генрыха Дмахоўскага. Жыцьцё гэтай асобы з вялікай літары лёгка магло б стаць асновай сцэнару захапляльнага трылеру: удзельнік двух паўстаньняў; вязень, патрапіўшы за краты дзякуючы здрадзе радні; выгнаньнік, падарожнік і вандроўнік (Эўропа, Паўночная Амерыка, зноў Эўропа); сусьветна вядомы скульптар пад псеўданімам Генры Сандэрс (бюсты Тадэуша Касьцюшкі і амерыканскіх прэзідэнтаў у кангрэсе ЗША, саркафаг Напалеона у Парыжы, надмагільны помнік Барбары Радзівіл у Вільні ды г.д.). Аднак не тую краіну завуць Гандурасам… . Высьветлілася, што месца пахаваньня Генрыха Дмахоўскага, загінуўшага у траўні 1863 года у сутычцы з маскалямі, дакладна не вядомае і адпаведна ніякім чынам не азначанае. Зразумела, ёсьць пэўныя дадзеныя ва успамінах Грасільды Маліноускай, тое-сёе у іншых крыніцах, аднак пакуль пытаньняў болей чым адказаў. Тым болей, што сёньня нават лакалізацыя уяўляе пэуныя праблемы – геаграфічная мапа істотна зьмянілася за паўтара стагоддзя.   ( з сайту газеты "Патрыёт")

Деревня Двор Жары

д. Двор Жары  Аллея в парке
Парк

Заросший пруд